همچنان همه چی آرومه!!!

می خوام که فریاد بزنم زندگی خوب و راحته

دلواپسی هام دیگه مرد دیگه خیالم راحته

بدون که جات تو قلب من یه جای امن و راحته

بدون که دوست داشتن تو واسم مثل عبادته  

بعداز نوشتن پست قبلی اینترنت قطع شد و نمیدونم چی شد که فقط عنوان پست اومده بالا و از خود پست خبری نیست !!!!! 

میخواستم از تعطیلات عید بگم و اینکه چقددددددددر خوش گذشت و چجوری تموم شد! 

اصلن فکرش را نمیکردم که اولین عید من وامید اینطوری بشه اینقده خوش گذشت اینقده اتفاقات خوبی افتاد که من و امید داشتیم از تعجب شاخ در می آوردیم! 

اولین اتفاق باحال این بود دقیقا یک روز قبل از عید ماشین خراب شد و روشن نمیشد!!!! 

دومیش که از همه با حال تر بود اینکه امید دقیقا روز اول عید حالش بد شد  و  ما ناهار روز اول عیدمون که همون سبزی پلو با ماهی باشه را درکنار کارمندان شریف بیمارستان و امید در حالیکه سرم به دستش بود و از درد جای ۳ تا آمپول ناله میکرد خوردیم!  

طفلی امید تا ۴ روز تو رختخواب بود و هفته اول عید هیج جا نرفتیم و کسی هم خونمون نیومد البته دروغ چرا فقط یکبار زن داداشم همه را دعوت کرد پارک و شام درست کرده بود من اول دو دل بودم که بریم یا نه چون از یه طرف امید هنوز حالش خوب نشده بود و عفونت ریه هاش هنوز کامل برطرف نشده بود از یه طرف من حسابی افسرده بودم چون انتظار مریضی امید را نداشتم  و تنها بودم وحتی یه نفر هم نیومده بود خونمون مامان امید  فقط زنگ میزد ومن باید ساعت به ساعت گزارش حال امید را میدادم بهونه شون واسه نیومدن این بود که :من بدنم حساسه و زود مریض میشم و میترسم بیام ببینمش و منم مریض شم! 

 امید که از تو خونه حوصلش سر رفته بود گفت بریم یه ساعتی بشینیم بعد برگردیم یه هوایی بخوریم واسه هردومون خوبه  

رفتنمون به پارک همانا و دوباره نصفه شب بیمارستان رفتن امید همانا تو بیمارستان زنگ زدم پدر امید و اومدن اونجا و اولین چیزی که به ذهنشون رسید این بود که من را توبیخ کردن که هنوز پسرشون حالش خوب نشده چطور با خانوادت برنامه میذاری و میرید پارک!وقتی رسیدیم خونه دیگه طاقت نیاوردم و زدم زیر گریه تا خود صبح اشک ریختم و همش از خدا میپرسیدم که آخه چرا باید اولین عید من وامید اینجوری با مریضی امید و صدای آه وناله اش و سرفه های بدش شروع بشه مگه ما آدم نیستیم برنامه ریزی کرده بودیم یه هفته ای بریم مسافرت اما الان حتی جرات اینکه پامون را از خونه بیرون بذاریم را نداشتیم !روزها را من کنار امید همش خواب بودم و عصر که میشد از خواب بیدار میشدیم و در و دیوار خونه را نگاه میکردم امید بیچاره حتی نمیتونست حرف بزنه چون تا حرف میزد سرفه های ناجورش امانش را میبرید  

نمیدونم شاید خدا میخواست ما رو امتحان کنه اما امتحان چی و برای چی نمیدونم خودش بهتر میدونه شایدم به قول امید این دردها و سختیهایی که کشیدیم کفاره ای باشه واسه کارهایی که سال گذشته انجام دادیم تا سال جدید را سبکتر و پاک شروع کنیم.  

تو اون روزهای مریضی امید من واقعن این جمله را که سلامتی نعمته را با ذره ذره وجودم حس کردم! 

بعد از ۱۰ روز تقریبن حال امید رو به بهبودی رفت هرچند اثراتش هنوز مونده و  روحیه داغون من و تعطیلاتی که کلی انرژی از من گرفت و خاطره تلخی واسه همیشه تو ذهنم از اولین عیدمون باقی گذاشت.   

نگاره جان با این تمی که واسه وبلاگت گذاشتی که نمیشه واست نظر گذاشت عزیزم !